Καταστερισμός στον γαλαξία μου

Όλα αυτά που χάθηκαν, έγιναν αστέρια. Έφυγαν πριν, μα μου μιλούν στο τώρα. Η πληγωμένη κασσέτα, ο Chopin, ο Dostoevsky, o Ezra Pound κι άλλοι πολλοι, όλοι όσοι (δεν) ήξερα, σήμερα μου είπαν πως πέθαναν και κάτι τους λείπει.




είμαι η κασσέτα. πέθανα απ' το cd.


όταν οι νέοι σταμάτησαν να ονειρεύονται...


μου λείπει η ησυχία στο πεδίο της μάχης πριν την επέλαση του ιππικού
μου λείπει η κοιμωμένη
μου λείπει όταν ήμουν σίγουρη πως ο κόσμος είναι δίκαιος
μου λείπει το ζώο μέσα μου
μου λείπει η διέξοδος απ'τη ζωή μου
μου λείπει ο έρωτας και οι ηδονές
μου λείπει η διαρκής επανάσταση
μου λείπουν οι άνθρωποι που δεν ντρέπονται να φανερώσουν τα αισθήματά τους δημόσια




η αξιοπρέπεια δεν είναι μια αφηρημένη έννοια


- μπορείς να μας οδηγήσεις σε κάποιο ξέφωτο;
- πάμε από τις λεμονιές.
 



love is a spark* lost in the dark___δεν ξέρω τι θα μου λείψει. φοβάμαι πως όλα...

αποσπάσματα από τον ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ γαλαξία// photo k

Remember when you loved me

 

Χάθηκε γόβα!
Προσφέρεται αμοιβή.
Η σταχτοπούτα.

 Κ. Κουτσουρέλης  

 

 

πάσα από τον Λευτέρη // photo k

Βασίλισσες σε θρόνους καθαρούς

 

 

 

 

αναζητώντας την ταυτότητά σου
πετυχαίνοντας ακριβώς αυτό που ονειρευόσουν
τι γεύση έχει αυτό που προσδοκούσες;

πως είναι να είσαι βασίλισσα του εαυτού σου;

τα κορίτσια ξενυχτάνε ένα ή δυο δυο
και χορεύουν δυνατά τα βράδια

// photos k

Δεύτερο πρόσωπο σε πρώτο ενικό

Καθόμουν πολύ καιρό σ' αυτόν το θρόνο. Είναι παράξενο να σε βάζουν σ' ένα θρόνο ξέρεις. Στην αρχή θα πάρεις το λουλούδι. Μετά θα κλέψεις το γέλιο. Ίσως και να το δώσεις πίσω ξανά. Μετά θα ζητήσεις υποταγή. Ίσως να μη ζητήσεις κιόλας. Ίσως να στην προσφέρει έτσι. Έτσι απλά γιατί έτσι το 'θελε. Κι όσο κάθεσαι στο θρόνο, τόσο σ' αρέσει. Τόσο πιο νόστιμα είναι τα στολίδια. Τόσο πιο αχόρταγα τα θέλω σου. Τόσο πιο ψηλά εσύ στην κορυφή. Μόνο εσύ. Κι όλα όσα ονειρεύτηκες, να είναι εκεί μπροστά σου. Και πάντα καινούρια όνειρα. Και πάντα ανικανοποίητα. Η κορυφή ξέρεις δεν έχει κάτι πιο πάνω. Και όσο πιο ψηλά δοσμένος ο θρόνος, τόσο πιο άσχημη η πτώση. Η πτώση από τόσο ψηλά πονάει. Αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί τόσο πνιγερή. Γιατί τόσο φρικτή. Και όταν νομίζεις πως έχεις φτάσει στο πιο κάτω, κοιτάς τον σκονισμένο θρόνο. Το θρόνο που εσύ ο ίδιος δε σου 'δωσες ποτέ. Το θρόνο που περίμενες πάντα κάποιος άλλος να σε τοποθετήσει. Να απλώσει τα χέρια του και να σε βάλει. Ο άλλος. Εσύ ανήμπορος να εστιάσεις στο δικό σου θρόνο, κι ας ξέρεις πως είναι ολάκερος δικός σου. Και σκέφτεσαι αφού καθήσεις πάνω του ξανά, ανικανοποίητος πάντα, τι σ' έκανες τόσο καιρό. Που ήσουν. Το εγώ σου παρατημένο, ξεφτισμένο. Εσύ πουθενά. Να μην μπορείς να αναγνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και να αδημονείς πάντα για τον επόμενο άλλο, που θα σε βάλει σ' ένα άλλο θρόνο. Ν' αφήσεις το σκονισμένο ξανά πίσω. Ξεχασμένο.

// photos k

Run

Και ο Θεός είπε: DELETE σειρές Ένα μέχρι Άλφα. LOAD. RUN.
Και το σύμπαν σταμάτησε να υπάρχει.

Μετά αναλογίστηκε για μερικούς αιώνες, αναστέναξε, και πρόσθεσε: ERASE.

Και δεν υπήρξε ποτέ.

Arthur Clarke

The Little Great City

Το ταξίδι των μάγων

Κρύο ταξίδι κάναμε. Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι.
Και τι μακρύ ταξίδι. Οι δρόμοι αδιάπατοι, ο καιρός αψύς στην καρδιά
του χειμώνα. Και οι γκαμήλες ταλαίπωρες, κουτσές, δύστροπες,
έπεφταν κάτω στο λιωμένο χιόνι. Ήταν φορές που νοσταλγήσαμε
τα καλοκαιρινά παλάτια στις πλαγιές, τα περιβόλια, τα μεταξένια
κορίτσια που μας έφερναν δροσοστικά. Και οι αγωγιάτες έβριζαν,
γκρίνιαζαν και φεύγανε κρυφά για το κρασί και για το γλέντι.
Και οι φωτιές σβυστές, κι ούτε μια σκέπη. Οι πόλεις εχθρικές και τα
χωριά αφιλόξενα, τα σπίτια βρώμικα-μας έκλεβαν στο νοίκι-.
Σκληρό ταξίδι κάναμε. Στο τέλος προτιμούσαμε να ταξιδεύουμε
όλη νύχτα και να κοιμόμαστε κλεφτά.Και οι φωνές στ' αυτιά μας
τραγουδούσαν κι έλεγαν πως όλα αυτά ήταν τρέλες.
Το ξημέρωμα φτάσαμε σε μια ήμερη πεδιάδα, χλωρή, βρεμμένη
παρακάτω από τα χιόνια, μ' ένα ρυάκι που έτρεχε κι έναν νερόμυλο
που χτυπούσε στο σκοτάδι και τρία δέντρα στον χαμηλωμένον ουρανό
κι ένα άσπρο, γέρικο άλογο που κάλπαζε μες στο λειβάδι.
Ύστερα φτάσαμε σε μια ταβέρνα που την ίσκιωνε κληματαριά.
Έξι χέρια σε μια ανοιχτή πόρτα που γύρευαν ασήμι και πόδια που
κλωτσούσαν τ' άδεια ασκιά. Μα κανένας δεν ήξερε τίποτε.
Έτσι τραβήξαμε και φτάσαμε νύχτα, την τελευταία ώρα βρήκαμε
τον τόπο, και ήταν, θα 'λεγε κανείς, επιτυχία.
Αυτά είναι όλα παλαιές ιστορίες, παλαιές αναμνήσεις και θα πήγαινα
ξανά, μα ένα δεν ξέρω, ένα δεν ξέρω. Κάναμε τόσον δρόμο για γέννα
ή θάνατο; Βρήκαμε μια γέννα, αυτό είναι σίγουρο, άλλωστε ήξερα να
ξεχωρίζω. Θα πίστευα πως ήτανε άλλο πράμα.
Ήταν η γέννηση τούτη, σκληρή, πικρή αγωνία σα θάνατος.
Σαν το δικό μας θάνατο.
Γυρίσαμε στα παλάτια μας, σε τούτα τα βασίλεια, όχι πια
βολεμένοι στα παλιά προνόμια.Έναν ξένο λαό που λάτρευε τα είδωλά του.
Θα προτιμούσα άλλον έναν τέτοιο θάνατο.

Thomas Elliot

// photo k

Τον κόσμο όλο

τι ήθελα;
τον κόσμο όλο
τα πάντα
τις μυρωδιές
τις σκέψεις τις ανείπωτες
τις λέξεις τις κρυμμένες
σκισμένα ρούχα
χωρίς προσωπεία
κάθε πυθαμή
να μπω στο πλοίο σου
να πάμε παντού
να μπω στο πλοίο του άλλου "σου"
να αλωνίσουμε παρέα
όλα σου λέω
αποσκευή δε θέλω
τίποτα να κουβαλάω πια δε θέλω
εγώ
εσύ
αυτός
αυτή
εμείς
καθαροί
στεγνοί
να σου χαρίσω τον κόσμο όλο
ό λ ο
να είσαι έτοιμος για την ορμή αυτή
για το όλο
για όλο αυτό που κρατώ στα χέρια μου
για όλο αυτό που δεν ξέρω
και μαζί θα μάθουμε
κι αν δεν είσαι έτοιμος
την αλήθεια θα σου πω
δε με νοιάζει και πολύ
νόμιζα πάντα
πως πρέπει πρώτα όλα να τα μάθω
για να τα χαρίσω
να τα μοιραστώ
να 'μαι κι εγώ στο μοίρασμα
μην τα κοιτώ απ' έξω
μέσα
να μπω
να βουτήξω
σπρώξε με
θέλω τόσο πολύ να πέσω
μέσα
σπρώξε με
φωνάζω και δε μ'ακούω
φωνή δε βγαίνει
τον κόσμο όλο
μ' ακούς;
η μουσική στα όρια
δεν ξέρω αν άκουσε
δεν ξέρω αν άκουσα
τον κόσμο όλο
μ' ακούς;





καλή χρονιά **** με ατελείωτες αναζητήσεις

// photo k