1_0 χρόνια κομμάτια

Σαν γενέθλια αυτού του blog βλέπω τούτη τη γιορτή!

Έτσι ξεκίνησα πέρυσι! Πιστή παραμένω στο ραντεβού μου και φέτος!

Για όλους αυτούς που πίστεψαν...

Για τους έρωτες που χάθηκαν...

Για τις αγάπες που άντεξαν...

Για όλους αυτούς που έφυγαν...

Για όλους όσους αντέξανε στο χρόνο...

Για τις φιλίες που γεννήθηκαν...

Για όλους εμάς που συνεχίζουμε...

Για όσους συναντήσαμε...

Για όλους που δεν ξέμειναν από λόγια...

Για αυτή την αλητεία του δρόμου...

Ανακατωσάρια 2010

Γρεβενά 11-15 Φεβρουαρίου 2010

Δύο, ίσως και δέκα σκέψεις πάνω στην ερώτηση

«Τι είναι τελικά τα Ανακατωσάρια;»

Όταν με ρωτάει κάποιος τί είναι τα Ανακατωσάρια και για πoιο λόγο πρέπει να έρθει μέχρι τα Γρεβενά για να το ζήσει, είναι από τις λίγες στιγμές που κομπιάζω. Όχι ότι δεν έχω τι να πω, αλλά μάλλον δεν ξέρω τι να πω. Ή πιο σωστά γιατί δεν λέγεται εύκολα σε μια πρόταση. Ξεκινάς με την φράση «απόκριες» και διαπιστώνεις πως με το που το λες, το έχεις ήδη μετανοιώσει. Λες «φεστιβάλ» και δεν είναι ούτε αυτό. Λες «καρναβάλι» και εκεί το πράγμα δεν μετριέται πια καθόλου. Η δυσκολία, πέρα από πολλούς λόγους, προέρχεται και από το γεγονός ότι τα Ανακατωσάρια είναι όλα τα παραπάνω μαζί. Αλλά πως βάζεις σε σωστές λέξεις και με την σωστή αναλογία, όλη την έννοια των Ανακατωσαρίων;

Και καλά με όλα αυτά τα χειροπιαστά πράγματα. Το θέμα είναι ότι για όλους εμάς, πίσω και μπροστά από τον θεσμό, τα Ανακατωσάρια δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις, οι μουσικές, τα χρώματα, ο χορός. Για την ακρίβεια μόνο αυτό δεν είναι. Γιατί αν όλα τα παραπάνω περιγράφονται εύκολα και γίνονται κατανοητά ακόμα ευκολότερα, τα βλέματα, τα λόγια και η αίσθηση της ισοροπίας στο τεντωμένο σκοινί δεν περιγράφονται, φίλε μου, με τίποτα. Πως να περιγράψεις σε κάποιον τα τηλεφωνήματα αργά την νύχτα ή νωρίς το πρωί, τις συναντήσεις, στα πεταχτά, σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, τις συζητήσεις πάνω σε τοπία που δεν φαντάζεσαι? Πως να εξηγήσεις σε κάποιον, και πως αυτός να το καταλάβει, ότι μπορεί να μιλάς για όλα τα θέματα της ζωής πάνω στη βάση μιας απλής αποκριάς? Έρωτες, τέχνες, ιδέες, σκέψεις...

Αυτό βέβαια δίνει στα Ανακατωσάρια την ιδιότητα της ύπαρξής τους και πέρα από το στεγνό και περιοριστικό τριήμερο της αποκριάς. Μπορείς να τα βρεις το καλοκαίρι το ίδιο δυναμικά όσο και τον χειμώνα. Σε καφέ και συναντήσεις, σε σπίτια και γραμμές καλωδίου, σε παρέες ανθρώπων που τα περιμένουν, στον αέρα όλης της πόλης.

Και τώρα που τελειώνει αυτό το κείμενο, νομίζω πως αν με ρωτήσεις τι είναι τα Ανακατωσάρια θα σου πω τελικά πως είναι ο Βαγγέλης, ο Γιώργος, ο Χρήστος, ο Βασίλης, η Ελένη και άλλοι τόσοι που θα ξεχάσω και θα στενοχωρηθώ μετά. Οι άνθρωποι και οι ενέργειές τους. Η ζωή που μας συμπληρώνει. Και αυτό κάνει τα Ανακατωσάρια ξεχωριστά. Και αιώνια μέσα μας.

Kείμενο : Αλέξανδρος Χαντζής

408 λέξεις πριν το Kalashnikov.

Να πω την αλήθεια νιώθω λίγο άβολα για αυτό το κείμενο. Νιώθω άβολα γιατί το γράφω γνωρίζοντας ότι δεν θα είμαι εκεί πού είσαι εσύ τώρα. Επίσης νιώθω άβολα γιατί αυτό το κείμενο γράφεται ένα παγωμένο βράδυ Τετάρτης, ενώ θα έπρεπε να είχε παραδοθεί από το μεσημέρι, και τα «Ανακατωσάρια» θέλουν μερικές εβδομάδες για να έρθουν. Εσύ όμως δεν χρειάζεται να νιώθεις έτσι. Ο δικός σου χρόνος είναι άριστα συντονισμένος. Βρίσκεσαι ήδη εκεί, φοράς το φούμο σου και ισώνεις το καπέλο σου. Αν, δε, έχεις φτάσει μέχρι αυτήν εδώ (την 89η) λέξη του κειμένου, τότε σημαίνει ότι ο χρόνος σου και ο χρόνος μου μάλλον συναντήθηκαν. Προφανώς αυτό συμβαίνει με κάθε αναγνώστη και κάθε συγγραφέα ενός κείμενου, είτε αυτό αναφέρεται στα «Ανακατωσάρια» είτε σε καρό ζέβρες, αλλά, τουλάχιστον για φέτος, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να συναντηθούν οι χρόνοι μας. Ωστόσο, αν οι χρόνοι άλλων ανθρώπων δεν είχαν συναντηθεί και σμίξει τόσο ταιριαστά, τότε και η δική μας η συνάντηση θα ήταν ανέφικτη.

Τα «Ανακατωσάρια» προσγειώθηκαν στα κεφάλια μας, κρατώντας στο ένα χέρι την παντιέρα του αντάρτικου στο ευτελές και στο άλλο μία κοινή πυξίδα αισθητικής και αντίληψης των πραγμάτων. Φεστιβάλ; Γλέντι; Γιορτή; Πολιτιστικό δρώμενο; Οι οριοθετήσεις και η ταμπέλες μικρή σημασία έχουν. Προσωπικά πρώτα γνώρισα τη φήμη τους και μετά την πραγματικότητά τους, αλλά και το αντίστροφο να γινόταν δεν νομίζω πως δεν θα κρατούσα τον αυθόρμητο και τον καταιγιστικό χαρακτήρα τους ή πως δεν θα κρατούσα μερικούς βαθμούς υπό το μηδέν, τα πρόσωπα των φίλων μου και μερικές από τις ομορφότερες συναυλίες της ζωής μου. Όπως είμαι βέβαιος ότι θα κρατούσα αυτή την ίδια σκέψη που έρχεται στο μυαλό το πρωί της Καθαράς Δευτέρας όταν ξεκινά το ΚΤΕΛ για Αθήνα: μία πατρίδα είναι τα «Ανακατωσάρια» που έχει το δικό της χρόνο. Είναι κάπως σαν να κρατάς μια παράξενη φωτογραφική μηχανή που ο φακός της αποτυπώνει ακαριαία ένα στιγμιότυπο διάρκειας τριών ημερών.

Σε μια χρονιά όλοι μας λίγο ή πολύ μοιάζουμε σα να περπατάμε μέσα σε ένα τεράστιο ζελέ. Σε μια χρονιά κάπως μουδιασμένη, κάπως αμήχανη και νευρική, τα «Ανακατωσάρια» κλείνουν 10 χρόνια. Ίσως οι συνθήκες να μην είναι και οι ιδανικότερες, αλλά, έτσι και αλλιώς, δεν χρειαζόμαστε πολλά: ένα καπέλο, ένα φούμο και τους χρόνους μας να συναντηθούν.

Και αν έχεις φτάσει μέχρι τούτη εδώ (την 383η λέξη), τότε μάλλον έφτασε η στιγμή οι χρόνοι μας να χωρίσουν. Η μπάντα ετοιμάζεται να παίξει «Kalashnikov». Χόρεψε το και για ‘μένα. Μαζί θα το χορέψουμε του χρόνου.

Kείμενο: Γιώργος Πολυμενέας

Φοράω το μαύρο μου καπέλο, βάφω τα μάγουλα με φούμο και ξεκινάω! Για την αλητεία του δρόμου...

// photo k

Βρέχει στην blogογειτονιά

μετά από ένα ξέφρενο σαββατοκύριακο έρχεται μια από αυτές τις δευτέρες που λες "θέλω να μείνω σπίτι σήμερα. να κρυφτώ κάτω από τα σκεπάσματα. να χουζουρέψω..." στο πέμπτο snooze του ξυπνητηριού, ξυπνάς από το όνειρο το απατηλό και τρέχεις να φτάσεις καθυστερημένος σε αυτό που ονομάζουμε εργασία.

sms. εφτά παρά είκοσι τι κάνεις;

έχω μία δουλίτσα. τι χάνω;

δε θα μάθεις.

sms. σήμερα βρήκες να έχεις ομάδα;

:(

sms. εφτά παρά είκοσι έχεις κανονίσει κάτι;

έχω μάθημα μέχρι τις οχτώ.

τηλέφωνο. όλα καλά;

ναι. που είσαι;

τώρα τέλειωσα δουλεια. θα έρθεις;

μπααα! καλά να περάσεις!

φτάνω. ψιχάλες... χώνομαι μέσα. έχω μία πρόσκληση... ναι. μελωδία. να κάτσω μαζί σας; και βέβαια. μπαρ. πορτοκαλάδα. καφές όχι έτοιμος. live από το σταυρό του νότου... να 'ναι έτοιμος ο καφές; μπαρ. ένα χέρι με τραβά. χαμόγελα. αγκαλιές. φιλιά. γέλια. φέρνω το παλτό μου. δεν μπορεί να κάνει αργή κίνηση σου λέω! γέλια. χορός. τι ντύθηκες; Ilan και άγιος ο θεός!

live με καφέ στο χέρι. ένα απόγευμα δευτέρας.

θα τα πούμε αυριο. βροχή. δεν έχω επιλογή. βουτάω. βρεγμένα παπούτσια. βρεγμένα μαλλιά. βρεγμένη στέκα με φτερά. βρεγμένα μούτρα. με ενοχλεί. δε με ενοχλεί. δεν περπατώ γρήγορα πια. απολαμβάνω κάθε σταγόνα που κυλά από τα μαλλιά μου, γλυστρά ανάμεσα στα φρύδια μου, παίζει με τις βλεφαρίδες μου, περνά από τα χείλη μου, γλείφει το πηγούνι μου και πέφτει στο μεγάλο μου γιακά. η ζωή είναι μικρή και δεν ξέρεις γιατί μεγαλώνεις και φεύγεις... | photo k

Agenda για το ΣουΚου! Τρέχα Μαρίτσα μουουου!

Προτάσεις για το Σαββατοκύριακο αγαπητοί μου!

Ανοίγουμε agenda και σημειώνουμε:

Θέλουμε βόλτα λουσμένη από νέες ιδέες;

Bόλτα στα δημιουργικά γραφεία του Ψυρρή.

13 Graphic Design Studios ασχολούνται με 13 αντιθέσεις της δημιουργικής διαδικασίας.

1. Ο θόρυβος σε αντιπαράθεση με την σιωπή 2. Το άσχημο σε αντιπαράθεση με το όμορφο 3. H thin γραμματοσειρά σε αντιπαράθεση με την bold γραμματοσειρά 4. Οι λέξεις σε αντιπαράθεση με την εικόνα 5. Το συμβολικό σε αντιπαράθεση με την κυριολεξία 6. Το αυθεντικό σε αντιπαράθεση με την αντιγραφή 7. Το κενό σε αντιπαράθεση με το γεμάτο 8. Το οριζόντιο κάδρο σε αντιπαράθεση με το κάθετο 9. Το θετικό σε αντιπαράθεση με το αρνητικό 10. το ενδιαφέρον σε αντιπαράθεση με το βαρετό 11. Η αναρχία σε αντιπαράθεση με την τάξη 12. Το ψηφιακό σε αντιπαράθεση με το αναλογικό 13. Το πρώτο πλάνο σε αντιπαράθεση με το φόντο.

Το πρόγραμμα εδώ.

Θέλουμε να λουστούμε στα χρώματα και να ταξιδέψουμε;

Van Gogh: Ο πυρετός του χρώματος

Τετάρτη-Κυριακή 18.30 & 20.30 στο Ίδρυμα Ευγενίδου.

Ο μικρός πρίγκιπας

Σάββατο & Κυριακή 10.30, 13.30 & 16.30 στο Ίδρυμα Ευγενίδου.

Θέλουμε να μασκαρευτούμε

και να αλωνίσουμε σ' όλη την Αθήνα

πάνω στο (όχι μηχανοκίνητο) δίτροχο μας;

Κατόπιν λαϊκής απαίτησης ξανάρχεται!

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010 > ώρα 15.00

Βγάλε τη στολή του πιερότου που δίσταξες να πετάξεις στην τελευταία μετακόμιση, ζωντάνεψε το πνεύμα του Ζορό που καταπιέζεις τα τελευταία χρόνια και συ κοπελιά πρόσεχε! Βασίλισσα της Νύχτας με Μίνι: μην πιαστεί το τούλι στην αλυσίδα και χάσεις την πρωτη θέση!

Ήρθε και θα κάνει την πόλη Ρίο!

info

Θέλουμε ωραίες μουσικές

μετά την κούρσα της Κυριακής;

Μουσικές από την Catalina στο Key Bar.

La Vida es un Carnaval ισχυρίζεται!

18.00-22.00 στην Πραξιτέλους 37.

Σήμερα πάντως θέλουμε να πάμε για ύπνο

γιατί το τσικνίσαμε χθεεεεεεεες!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Τιμολόγιο παροχής εξαιρετικών αισθημάτων και συναισθημάτων

Και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα... Δειλά-δειλά. Με μικρές αφορμές.

Όλο αυτό θα μπορούσε να ονομάζεται κλασσικά και κοινότυπα ''αντί προλόγου''.
Όπως θέλετε πέιτε το. Εγώ το βήμα μου το έκανα!

Αφορμή για τούτο το ξεκίνημα, τα Ανακατωσάρια. Και τί είναι αυτό θα αναρωτηθείς; Κι εδώ είναι που έρχομαι να διατυμπανίσω τι συμβαίνει κάθε χρόνο τις απόκριες στα Γρεβενά. Εκεί συμβάινει κάτι αλλιώτικο! Κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Εκεί ξυπνάει η ψυχή και αρχίζει να χορεύει ασταμάτητα υπό των ήχο της τρομπέτας και των κρουστών. Για δεύτερη χρονιά ήμουν και πάλι εκεί. Ένα χρόνο περίμενα να ξανασυμβεί και... συνέβη! Συνέβη ακόμη καλύτερα και μοναδικά.

Εκεί λοιπόν για να σου δώσω να καταλάβεις, για έναν ολόκληρο χρόνο ετοιμάζουν τούτη τη μεγάλη γιορτή. Μαζεύουν τα καλύτερα συστατικά, τα ανακατεύουν καλά καλά και βγάζουν κάτι μαγικό. Οι απόκριες εκεί σημαίνουν κάτι διαφορετικό απ' ότι στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Εκεί οι άνθρωποι μαζεύουν χάλκινα και κρουστά από Ελλάδα και εξωτερικό, χορευτές, ομάδες, στήνουν φανούς μέσα στα στενά της πόλης,τσίπουρο ανά χείρας, μαύρα καπέλα, μουτζούρωμα με φούμο και ξεχύνονται στους δρόμους. Και χορεύουν ασταμάτητα. Ασταμάτητα σου λέω! Και όταν η τρομπέτα κολλήσει στο αυτί σου, τότε απογειώνεσαι. Τότε θυμάσαι τι ήρθες να κάνεις εδώ. Και είσαι εσύ και άλλοι -δεν ξέρω και 'γω πόσοι- μια παρέα! Ένα σύνολο όπως έλεγε και το φετινό πρόγραμμα, και αυτό φτάνει. Με μία δύναμη και μια λαχτάρα για ζωή τόσο ίδια. Τόσο αληθινή.

Και είναι πολλοί οι μουσικοί και καλλίτέχνες που επιλέγουν να είναι εκεί κάθε χρόνο. Κωνσταντίνος Βήτα, Μarco & Boban Marcovic, Μάρθα Φριτζήλα, Fanfare Ciocarlia, Μόνικα, Imam Baildi, Παυλίδης... Κι εγώ κι εσύ, όλοι σαν πρωταγωνιστές σε ταινία του Kusturica.

-κέιμενα από το φετινό πρόγραμμα-

''Οι πόλεις από μόνες τους έχουν μια γοητεία, σίγουρα. Οι γιορτές, έχουν κι αυτές μια ομορφιά. Τα Ανακατωσάρια δεν ορίζονται, δε μπορεί κανείς να πει στα σίγουρα τι είναι αυτό που τα κάνει τόσο μαγικά, ίσως γι' αυτό να είναι κιόλας. Επειδή γεμίζουν τις νύχτες και την πόλη με ένα σύνολο που δε χωράει σε καμιά λέξη, κανένα χαρτί, σε κανένα σημείο στίξης. Μόνο με ένα σύνολο. Κι αυτό φτάνει.

Τα Ανακατωσάρια δε ζητούν αντίτιμο. Συμβαίνουν με την ίδια φυσικότητα και ομορφιά που έχει και το χιόνι όταν πέφτει και το στρώνει στην αυλή μας. Συμβαίνουν γιατί απλούστατα τυχαίνει και οι άνθρωποι να συμβαίνουν.

"Η ζωή είναι μία", έλεγε κάποιος. Δεν χωρά σπατάλες σε επιλογές τρίτων. Αν χάσουμε τον δρόμο μας, δε θα βρούμε ποτέ τον προορισμό μας. Και ο προορισμός είναι τουλάχιστον το χαμόγελο, η ανθρωπιά, η ευγένεια.

Κάτι καίει μέσα σου, κάτι, δεν ξέρω τι. Αλλά καίει σίγουρα. Ξέρω που σου λέω, καρβουνιάρης είμαι και ξέρω από φωτιές και φωτίτσες. Δεν το βλέπω νομίζεις; Καπνούς απ' τη μύτη βγάζεις κάθε μέρα, αυτό το θαμμένο καρβουνάκι μέσα σου δεν κρατιέται. Βγάλτο. Στήσε τη δική σου σχάρα, καψάλισε όσα σε λυγίζουν, βούτα μέσα σ' αυτά. Στάχτη και μπούρμπερη, φωτιά να ζεστάνεις τα κατεψυγμένα σου συναισθήματα. Κάρβουνο, καρ-βουνο να έχεις για να ανέβεις το βουνό και αυτοκίνητο μη χρειάζεσαι. Μουτζουρώσου κι εσύ, αφού μας ζηλεύεις κάθε που περνάς απ' το λοφάκι. Για να πω την μαύρη αλήθεια, η αλήθεια είναι πάντα μαύρη. Αν δε βουτήξεις στα βαθιά, να ξετρυπώσεις το κάρβουνο της δικής σου χαντακωμένης αλήθειας, νηστικός θα μείνεις φιλαράκο. Μουντζουρώσου ρε μούτρο!''

Και φυσικά τα credits μου στους ΜΟΓ. Τους ανθρώπους που το ξεκίνησαν όλο αυτό και κάθε χρόνο το κάνουν ολοένα και καλύτερο.

Εμένα ξέρετε που θα με βρείτε του χρόνου... Μουτζουρωμένη κάτω από το μαύρο μου καπέλο.

http://www.anakatosaria.gr/2009gr/

http://www.anakatosaria.gr/2008m/

ΥΓ. Και για τον ύπνο σου μη νοιάζεσαι! Δε θα σου κοστίσει. Το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ ανοίγει, και στήνονται εκεί μέσα αντίσκηνα και κάνεις ύπνο high class. Σουρεάλ και ανεπανάληπτο!

// photo k