Ο παππούς μου

Ο παππούς μου δεν είχε πολλές ρυτίδες. 90 σχεδόν χρόνια ο χρόνος δεν του χάραξε το πρόσωπο. Ήταν ευγενικός μαζί του. Ο παππούς μου ήταν αστείος. Πειραχτήρι μεγάλο. Όποτε μ' έβλεπε με μιαν ευχή ή μια μαντινάδα. Ο παππούς μου ήξερε να τραγουδά ιταλικά τραγούδια. Ήξερε καλά τα ιταλικά γιατί στην Κρήτη γνώρισε πολλούς ιταλούς. Ο παππούς μου έχασε τη μαμά του την Ανεζίνα, την ίδια ακριβώς στιγμή που ο ίδιος αντίκρυζε το πρώτο φως αυτού του κόσμου. Ο παππούς μου μεγάλωσε με την Ευπραξία και την αγάπησε πολύ. Ο παππούς μου ήξερε να λέει ιστορίες. Ο παππούς μου ήξερε να περιποιείτε τα μουρέλα, τα λιόδεντρα δηλαδή, και να μπολιάζει όπως κανείς άλλος. Ήταν υπομονετικός και χαρούμενος άνθρωπος. Αγαπούσε να πίνει, να περπατά και να γελά. Ο παππούς μου μας κοιτούσε πάντα με αγάπη και όταν πηγαίναμε σπίτι τους μας φίλευε σταφύλι. Ο παππούς μου πήγαινε στα χωράφια με το γάιδαρό του. Ο παππούς μου ήταν μπαμπάς της μαμάς μου και πολύ τον ευχαριστώ γι' αυτό. Από τον παππού μου πήρα το όνομά μου. Ο παππούς μου ήξερε να τραγουδά όλο τον ερωτόκριτο. Ο παππούς όταν ήταν μικιός κολυμπούσε, πήγαινε πολύ βαθιά και τον αναζητούσαν με τη βάρκα για να τον μαζέψουν. Κουζολό τον έλεγαν μα εκείνος έλεγε πως άλλοι δεν έχουν καθόλου κουζουλάδα. Εκτός από το όνομά του λένε πως έχω πάρει και την κουζουλάδα του. Ο παππούς μου τα τελευταία χρόνια δεν άκουγε καλά και όταν μιλούσαμε μας άκουγε όλη η γειτονιά. Ο παππούς μου δε με γνώριζε τις τελευταίες φορές, η όρασή του ήταν αδύναμη γιατί ήταν γλυκατζής, κι έτσι κάθε φορά του παρουσιαζόμουν. Ο παππούς μου καθόταν ήρεμος και όταν του έδινες φιλιά τα έκανε κατευθείαν δικά του με ένα χαμόγελο αγαλλίασης. Ο παππούς μου έκανε για πολλά χρόνια συνεννοήσεις με τον Αγ. Πέτρο, όπως μας έλεγε, και του 'λεγε πως η ώρα δεν ήρθε ακόμα. Ο παππούς μου έζησε μια ζωή γεμάτη και έφυγε ήρεμος χθες για το μεγάλο ταξίδι. Πήγε να συναντήσει τη γιαγιά μετά από χρόνια. Καλό ταξίδι παππούλη μου.

//photo k

72*

- Θες να παίξουμε ένα παιχνίδι;
- Ναι αμέ!
- Θα μιλάμε για ώρες, θα βγαίνουμε μαζί, θα γελάμε...
- Και μετά;
- Και μετά όποιος ερωτευτεί χάνει...

//photo k

σπασμένη ντισκομπάλα

τα τελευταία βράδια ένα σωρό όνειρα. πόρτες ανοιχτές. πόρτες κλειστές. σκοτεινά τοπία. υγρασία. τα λόγια μιας μεθυσμένης βραδιάς να τριγυρνάνε στο μυαλό μου. όταν κάποια στιγμή θα είμαι μακρυά, τόσο που δε θα μ' αγγίζεις, όταν θα δεις το φωτεινό σκοτάδι μου, ίσως να πάψεις να είσαι θυμωμένος μαζί μου. το πάρτυ τελείωσε. σαπίλα και ένα σπασμένο φως. αυτά έμειναν. όταν θα φύγω μακρυά. τότε.

"θα προτιμούσα να μάθω από ένα πουλί πως να τραγουδάω παρά να διδάξω δέκα χιλιάδες αστέρια πως να μη χορεύουν"

e.e cummings // photo k

νόμιζα

we own the sky // secrets from the winds // burnt *stars crying

//photo k

bottop

 

I know the bottom, she says.
I know it with my great tap root:
It is what you fear.
I do not fear it: I have been there.

// Sylvia Plath

Οξυγόνω 2013

Το 2013 με βρήκε να μου διηγείσαι παραμύθια. Να μου λες ιστορίες γεμάτες φόβο. Αυτό το τέρας που συχνά με παρασέρνει και με πάει στα δικά του μονοπάτια. Κι εγώ, άβουλη, να ακολουθώ με χέρια τρεμάμενα. Κι εγώ, κι εσύ που συχνά αρνείσαι να το δεις... Τι να τον κάνω τον φόβο; Από που να τον πιάσω; Είναι και τ' άλλο. Όταν φοβάμαι, κάποιοι δε με πιστεύουν. Είναι που δείχνω ατρόμητη. Ξέρεις τι νομίζω τελικά; Ο καθένας μας έχει να αντιμετωπίσει τόσους φόβους που δεν έχει χρόνο για τον φόβο του άλλου. Κουραστήκαμε. Κλείστηκε ο καθένας στο σπιρτόκουτό του, στο μικρόκοσμό του, έβγαλε το σπαθάκι και χραπ χραπ, μάχεται. Κάποιοι έχουν χάσει το σπαθί τους. Κάποιοι κλείνουν τα μάτια. Κάποιοι αφήνουν το σπιρτόκουτό τους αραχνιασμένο, δεν πατούν καν, κι έχει εγκατασταθεί για τα καλά ο δράκος εκεί. Εγώ; Τι εγώ; Δεν ξέρω πια. Μη με ρωτάς. Τα βασικά αναζητώ.

 "όλοι έχουμε ένα τρίτο μάτι που μόνο κλαίει"

"Ο χτύπος της καρδιάς την ώρα που πετάς δεν έχει λόγια, μου είπε και εννοούσε πως ακόμα κι’ αν μεγαλώνοντας έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε και να αναλύουμε τις σκέψεις μας, τίποτα δεν είμαστε ικανοί να πούμε όταν επιστρέφουμε εκεί όπου και τα βασικά μας. Εκεί όπου δεν είναι θέμα σκέψης αλλά συνειδητής απόφασης να μένεις απροφύλακτος, ανοιχτός και διαθέσιμος απέναντι στο άγνωστο.

... στριφογύριζαν εικόνες από κείνα τα πρωινά που ξυπνούσα με μια διάθεση ακόμα και για να φοβηθώ, τέτοια χαρά δηλαδή, γιατί χαρά είναι το να αφεθείς ακόμα και στο ενδεχόμενο του φόβου, υπόθεση καρδιάς είναι, και ότι είναι υπόθεση καρδιάς έχει να κάνει με το πόσο προσφέρεσαι στον εαυτό σου. Δεν προσφερόμαστε, μου είπε, δεν τον χαιρόμαστε πια τον εαυτό μας, είπε μετά, ίσως γιατί προσπαθούμε να κρατηθούμε στην εικόνα που έχουμε χτίσει για μας, που έχουνε χτίσει οι άλλοι για μας αλλά αυτά δεν είναι αναπνοή, είναι λες και κάποιος μας κλέβει τζούρες από το οξυγόνο, κανένας δεν μας μαθαίνει τελικά πώς να αναπνέουμε.

... οι φόβοι δεν μας αφήνουν να γνωρίσουμε τον άλλο μας εαυτό, εκείνον που έχει την ικανότητα να μας εκπλήσσει, γιατί ο φοβισμένος στερείται εκπλήξεων, στερείται ξαφνιάσματος κι αν δεν ξαφνιάζεσαι πια, τότε μαραζώνεις. Αν δεν αφήνεις χώρο για την έκπληξη τότε βαραίνει μέσα σου το ανικανοποίητο και όταν πια γυρνάς πίσω δεν μετράς όμορφες στιγμές αλλά μικρές προδοσίες προς εσένα.

... να παλέψεις με τους δράκους σου και να τους κόβεις κάθε μέρα και από ένα κεφάλι, ώστε να μην ρουφάνε πια το δικό σου αέρα."

first snowfall

Ελένη Ξένου // Δανάη // photo k