Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

πίνω στο 4. μόνη σε ζυγό αριθμό.


Όταν ξεκινάς ένα ταξίδι έχεις πάντα την ελπίδα πως όλα θα είναι ιδανικά. Κουβαλάς αναμνήσεις από προηγούμενα τολμήματά σου. Έχεις την πυξίδα σου και σύμφωνα με αυτή βαδίζεις. Κι αν κάπου μπερδευτείς κοιτάς ξανά την πυξίδα σου. Ξαναβρίσκεις τον προσανατολισμό σου. Και χάνεσαι και βρίσκεσαι ξανά. Αν όμως χάσεις την πυξίδα σου; Αν σπάσει; Αν χαλάσει; Αν... Τότε τι κάνεις; Πως βρίσκεις πάλι το μονοπάτι σου; Κοιτάς τ' αστέρια. Τ' αστέρια λένε πάντα την αλήθεια. Πάντα ξέρουν το δρόμο. Και πρέπει να τα εμπιστευτείς. Κι αν τύχει κάποιο βράδυ κι έχει συννεφιά ακούς τους χτύπους της καρδιά σου. Και πας εκεί που την ακούς πιο δυνατά. Τέσσερις μήνες μέχρι πριν από λίγες ώρες. Η καρδιά θυμωμένη. Δεν ακούω καθαρά. Ο σεβασμός των συναισθημάτων, των απλόχερα δοσμένων για μένα είναι η άλφαβήτα. Είναι η βάση. Είναι το σημαντικό. Όταν κλονίζεται τα πράγματα δυσκολεύουν. Όταν εξηγώ τα αυτονόητα τα πράγματα δυσκολεύουν πιο πολύ. Χάνω την πυξίδα, τ' αστέρια και τη σύνδεση με την καρδιά. Και σταματώ. Οι παύσεις είναι τόσο σημαντικές κάποιες φορές... -


// photo k

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Μistakes in real time




χθες βράδυ στο όνειρό μου αποκεφάλιζαν ένα νάνο. κίνηση αργή, με ένταση και ορμή. η λεπίδα κοφτερή. κινήθηκε αργά, κόβοντας κάθε ένωση του σώματος με το κεφάλι. ξέχωρα πράγματα τα δυο τους. σαν να 'ταν από πάντοτε έτσι. χωρίς καμία επαφή. ξέρεις... τα όπλα πάντοτε πονάνε. και πόνεσε πολύ. και μάτωσε. και ξύπνησα. ο νάνος μου νεκρός. εγώ κομμένη στα δυο. προσπαθώ να επιστρέψω στη μήτρα. στην αρχή. με πόνο πολύ. το λευκό μου φόρεμα ματωμένο. σκοτάδι.





painting by Jeremy Geddes