Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ένα ηλεκτρόνιο απόσταση

Είναι εκείνες οι ημέρες που ξεκινάνε μωβ και καταλήγουν κουρτίνες βαριές, είναι το Ντητρόιτ όπως το φαντάστηκες, σκουριασμένα σύννεφα και μόνιμο απόγευμα αλλά είναι πρωί κι είσαι στο δρόμο για το σπίτι και το χαλάκι στη πόρτα γράφει “σ’ αγαπάω” Είναι εκείνες οι ημέρες που ανεβαίνεις κάπου πέντε μέτρα στον αέρα και βλέπεις το αγόρι και το κορίτσι να κοιτάζονται να μοιράζονται ένα ηλεκτρόνιο απόσταση και το Σάββατο γίνεται Κυριακή καθώς συμπυκνώνονται χίλια Tesla σ’ ένα φιλί Επειδή είναι εκείνες οι ημέρες που ξημερώνουν πριν κοιμηθείς, είναι νωρίς κι άντε να κλείσεις τώρα μάτι, χαζεύεις ένα ξημέρωμα που σου ανήκει όσο σου ανήκει κι εκείνο το κορίτσι και είναι λίγο να είσαι μόνο μια φορά σχεδόν τριάντα αλλά ευτυχώς τίποτα δε κρατάει για πάντα

text mano // photo k 

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

simple maths



εξισώσεις // μαγεία // ομορφιά

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

όλα όσα χρειάζομαι





πήγαμε στο βιβλιοπωλείο να πάρουμε το ίδιο βιβλίο. να το διαβάσουμε μαζί.




//photos k

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

μαρσ


Όταν η ρόδα κολλάει στη λάσπη όσο κι αν μαρσάρεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι άσκοπες στροφές. Βοήθεια χρειάζεται. Ένα πάτημα για να γύρει λίγο πάνω του και να προχωρήσει. Έπειτα ο δρόμος είναι πάλι καθαρός. Μέχρι την επόμενη λακούβα με λάσπες.

Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό. Και δρόμο.


//photo k

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

φιλιά χωρίς

"Ένας που ήξερα φιλούσε σα να φοβόταν μη χάσει το λεωφορείο κι ένας που ήθελα να ξέρω, σαν το άθροισμα των αριθμών της ημερομηνίας της άλωσης της Κωνσταντινούπολης - τα φιλιά του έγραφαν ιστορία, δηλαδή."

Χιλιάδες μοιρασμένα μα πόσα άραγε μένουν να θυμάσαι;






















// *text photo1. k

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

F for Kat

11520 ώρες. Τόσες ώρες υπολογίζω πως σε είδα συνολικά ως τώρα. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να βρουν ισορροπία στην καθημερινότητα, στις τόσες ώρες, σημαίνει πως έχουν χημεία. Σημαίνει πως αλληλοσυμπληρώνονται. Τώρα που γράφω αυτά τα λόγια σε κοιτάω. Δακρύζω λίγο αλλά κρύβομαι μη με ανακαλύψεις. Είσαι κοντά μου. Δεν ξέρεις πως σου γράφω. Δεν έχω κάτσει πλάι σε άλλον τόσες ώρες νομίζω, με αυτή τη συνέπεια. Ένα μικρό ευχαριστώ για όσα με έμαθες, για τις φορές που ανησύχησες για μένα -κάποιες και πιο πολύ από μένα-, για τις στιγμές που έβλεπα στο βλέμμα σου την συμπαράσταση και την κατανόηση. Για τις στιγμές που με κάλυψες και ήσουν αρωγός στις τρέλες μου, χωρίς διαπραγμάτευση, απλά με ύφος "προχώρα και φυλάω τα νώτα σου". Θέλω να είσαι βράχος, να πιστέψεις -επιτέλους- στις ικανότητές σου, να προχωράς με το κεφάλι ψηλά, χωρίς συμβιβασμούς και μεγάλες υποχωρήσεις και να αναζητήσεις τη δική σου προσωπική ευτυχία. Ξεκίνα να χορεύεις! Σ' αγαπώ πολύ.






























// photo2. k

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

δεν είμαι μουσική πια

ήμουν νότες
η μία δίπλα στην άλλη
σιγή τώρα
το τίποτα
αδιέξοδο και το κεφάλι επίμονα να κουτουλάει στον τοίχο
ούτε καν να κουτουλάει
θέλει μια δράση αυτό
καμία
μένω να τον κοιτώ
κανένα ενδιαφέρον για ζωή
φυτοζωώ
καμία αγάπη για μένα
αδιαφορία
βαρεμάρα
μηδέν πάθος και ένταση
στο ρελαντί
ίσα να τσουλάω
παράσιτο
μόριο
μηδέν
τίποτα
ωραία που ήρθε το φθινόπωρο, ε;




στην επόμενη διάρρηξη ελπίζω να έρθουν να με βρουν ξανά οι φίλοι μου




// photo k

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Ξέρεις...



εκείνο το βράδυ φυσούσε αέρας δυνατός. Οι κουβέντες εξαφανίζονταν με το που έβγαιναν από τα χείλη. Μόνο με φιλιά γινόταν να κρατηθεί η επαφή. Με τον φυλακισμένο αέρα ανάμεσα στα δύο στόματα. Έτσι μόνο.











 









//photos k

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

έφτασε



υπάρχει κάτι που μας οδηγεί στους ανθρώπους που αγαπάμε. άλλες φορές βαδίζουμε με ορμή κατά πάνω τους και άλλες μια σαΐτα... ένα φιλί μας οδηγεί ή τους οδηγεί σε μας. όπως και να έχει, το σημαντικό είναι να υπάρχει ένα ισχυρό θέλω. ή μάλλον καλύτερα ΣΕ ΘΕΛΩ. τότε όλα παίρνουν το δρόμο τους. αν δεν υπάρχει, τότε έχουν πάρει λάθος δρόμο.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Ο παππούς μου

Ο παππούς μου δεν είχε πολλές ρυτίδες. 90 σχεδόν χρόνια ο χρόνος δεν του χάραξε το πρόσωπο. Ήταν ευγενικός μαζί του. Ο παππούς μου ήταν αστείος. Πειραχτήρι μεγάλο. Όποτε μ' έβλεπε με μιαν ευχή ή μια μαντινάδα. Ο παππούς μου ήξερε να τραγουδά ιταλικά τραγούδια. Ήξερε καλά τα ιταλικά γιατί στην Κρήτη γνώρισε πολλούς ιταλούς. Ο παππούς μου έχασε τη μαμά του την Ανεζίνα, την ίδια ακριβώς στιγμή που ο ίδιος αντίκρυζε το πρώτο φως αυτού του κόσμου. Ο παππούς μου μεγάλωσε με την Ευπραξία και την αγάπησε πολύ. Ο παππούς μου ήξερε να λέει ιστορίες. Ο παππούς μου ήξερε να περιποιείτε τα μουρέλα, τα λιόδεντρα δηλαδή, και να μπολιάζει όπως κανείς άλλος. Ήταν υπομονετικός και χαρούμενος άνθρωπος. Αγαπούσε να πίνει, να περπατά και να γελά. Ο παππούς μου μας κοιτούσε πάντα με αγάπη και όταν πηγαίναμε σπίτι τους μας φίλευε σταφύλι. Ο παππούς μου πήγαινε στα χωράφια με το γάιδαρό του. Ο παππούς μου ήταν μπαμπάς της μαμάς μου και πολύ τον ευχαριστώ γι' αυτό. Από τον παππού μου πήρα το όνομά μου. Ο παππούς μου ήξερε να τραγουδά όλο τον ερωτόκριτο. Ο παππούς όταν ήταν μικιός κολυμπούσε, πήγαινε πολύ βαθιά και τον αναζητούσαν με τη βάρκα για να τον μαζέψουν. Κουζολό τον έλεγαν μα εκείνος έλεγε πως άλλοι δεν έχουν καθόλου κουζουλάδα. Εκτός από το όνομά του λένε πως έχω πάρει και την κουζουλάδα του. Ο παππούς μου τα τελευταία χρόνια δεν άκουγε καλά και όταν μιλούσαμε μας άκουγε όλη η γειτονιά. Ο παππούς μου δε με γνώριζε τις τελευταίες φορές, η όρασή του ήταν αδύναμη γιατί ήταν γλυκατζής, κι έτσι κάθε φορά του παρουσιαζόμουν. Ο παππούς μου καθόταν ήρεμος και όταν του έδινες φιλιά τα έκανε κατευθείαν δικά του με ένα χαμόγελο αγαλλίασης. Ο παππούς μου έκανε για πολλά χρόνια συνεννοήσεις με τον Αγ. Πέτρο, όπως μας έλεγε, και του 'λεγε πως η ώρα δεν ήρθε ακόμα. Ο παππούς μου έζησε μια ζωή γεμάτη και έφυγε ήρεμος χθες για το μεγάλο ταξίδι. Πήγε να συναντήσει τη γιαγιά μετά από χρόνια. Καλό ταξίδι παππούλη μου.




//photo k

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

72*


- Θες να παίξουμε ένα παιχνίδι;
- Ναι αμέ!
- Θα μιλάμε για ώρες, θα βγαίνουμε μαζί, θα γελάμε...
- Και μετά;
- Και μετά όποιος ερωτευτεί χάνει...














//photo k

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

σπασμένη ντισκομπάλα



τα τελευταία βράδια ένα σωρό όνειρα. πόρτες ανοιχτές. πόρτες κλειστές. σκοτεινά τοπία. υγρασία. τα λόγια μιας μεθυσμένης βραδιάς να τριγυρνάνε στο μυαλό μου. όταν κάποια στιγμή θα είμαι μακρυά, τόσο που δε θα μ' αγγίζεις, όταν θα δεις το φωτεινό σκοτάδι μου, ίσως να πάψεις να είσαι θυμωμένος μαζί μου. το πάρτυ τελείωσε. σαπίλα και ένα σπασμένο φως. αυτά έμειναν. όταν θα φύγω μακρυά. τότε.

"θα προτιμούσα να μάθω από ένα πουλί πως να τραγουδάω παρά να διδάξω δέκα χιλιάδες αστέρια πως να μη χορεύουν"



e.e cummings // photo k

νόμιζα

we own the sky // secrets from the winds // burnt *stars crying

//photo k

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

bottop


I know the bottom, she says.
I know it with my great tap root:
It is what you fear.
I do not fear it: I have been there.

// Sylvia Plath

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Οξυγόνω 2013

Το 2013 με βρήκε να μου διηγείσαι παραμύθια. Να μου λες ιστορίες γεμάτες φόβο. Αυτό το τέρας που συχνά με παρασέρνει και με πάει στα δικά του μονοπάτια. Κι εγώ, άβουλη, να ακολουθώ με χέρια τρεμάμενα. Κι εγώ, κι εσύ που συχνά αρνείσαι να το δεις... Τι να τον κάνω τον φόβο; Από που να τον πιάσω; Είναι και τ' άλλο. Όταν φοβάμαι, κάποιοι δε με πιστεύουν. Είναι που δείχνω ατρόμητη. Ξέρεις τι νομίζω τελικά; Ο καθένας μας έχει να αντιμετωπίσει τόσους φόβους που δεν έχει χρόνο για τον φόβο του άλλου. Κουραστήκαμε. Κλείστηκε ο καθένας στο σπιρτόκουτό του, στο μικρόκοσμό του, έβγαλε το σπαθάκι και χραπ χραπ, μάχεται. Κάποιοι έχουν χάσει το σπαθί τους. Κάποιοι κλείνουν τα μάτια. Κάποιοι αφήνουν το σπιρτόκουτό τους αραχνιασμένο, δεν πατούν καν, κι έχει εγκατασταθεί για τα καλά ο δράκος εκεί. Εγώ; Τι εγώ; Δεν ξέρω πια. Μη με ρωτάς. Τα βασικά αναζητώ.


 "όλοι έχουμε ένα τρίτο μάτι που μόνο κλαίει"

"Ο χτύπος της καρδιάς την ώρα που πετάς δεν έχει λόγια, μου είπε και εννοούσε πως ακόμα κι’ αν μεγαλώνοντας έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε και να αναλύουμε τις σκέψεις μας, τίποτα δεν είμαστε ικανοί να πούμε όταν επιστρέφουμε εκεί όπου και τα βασικά μας. Εκεί όπου δεν είναι θέμα σκέψης αλλά συνειδητής απόφασης να μένεις απροφύλακτος, ανοιχτός και διαθέσιμος απέναντι στο άγνωστο.

... στριφογύριζαν εικόνες από κείνα τα πρωινά που ξυπνούσα με μια διάθεση ακόμα και για να φοβηθώ, τέτοια χαρά δηλαδή, γιατί χαρά είναι το να αφεθείς ακόμα και στο ενδεχόμενο του φόβου, υπόθεση καρδιάς είναι, και ότι είναι υπόθεση καρδιάς έχει να κάνει με το πόσο προσφέρεσαι στον εαυτό σου. Δεν προσφερόμαστε, μου είπε, δεν τον χαιρόμαστε πια τον εαυτό μας, είπε μετά, ίσως γιατί προσπαθούμε να κρατηθούμε στην εικόνα που έχουμε χτίσει για μας, που έχουνε χτίσει οι άλλοι για μας αλλά αυτά δεν είναι αναπνοή, είναι λες και κάποιος μας κλέβει τζούρες από το οξυγόνο, κανένας δεν μας μαθαίνει τελικά πώς να αναπνέουμε.

... οι φόβοι δεν μας αφήνουν να γνωρίσουμε τον άλλο μας εαυτό, εκείνον που έχει την ικανότητα να μας εκπλήσσει, γιατί ο φοβισμένος στερείται εκπλήξεων, στερείται ξαφνιάσματος κι αν δεν ξαφνιάζεσαι πια, τότε μαραζώνεις. Αν δεν αφήνεις χώρο για την έκπληξη τότε βαραίνει μέσα σου το ανικανοποίητο και όταν πια γυρνάς πίσω δεν μετράς όμορφες στιγμές αλλά μικρές προδοσίες προς εσένα.

... να παλέψεις με τους δράκους σου και να τους κόβεις κάθε μέρα και από ένα κεφάλι, ώστε να μην ρουφάνε πια το δικό σου αέρα."

first snowfall