Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

F for manikin


είναι που σε συναντώ παντού.
είναι που όταν σε συναντώ με εικόνες και μουσικές μου λείπεις πιο πολύ.
κι ας σ' έχω εκεί δίπλα μου μ' έναν ήχο, μια μυρωδία σου.
είναι που φτιάχνουμε μαζί εικόνες και δικές μας στιγμές.
είναι η θέση που βρίσκω πλάι σου πιο γνώριμη και τόσο απαραίτητη.
η δικιά μου θέση.
είναι που όταν λείπεις, λείπεις πιο πολύ από το λείπεις το κανονικό.
είναι που δεν υπάρχει κανονικό. μόνο αλλοιώτικο.
είναι που καμιά φορά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είναι αλήθεια.

κλείνω τα μάτια.
κρατώ το χέρι σου.
και περπατώ μαζί σου.


Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

όλα και τίποτα


Δεν σ' αγαπώ και σ' αγαπώ το ξέρεις
αφού δυο τρόπους έχει πάντοτε η ζωή
η κάθε λέξη είναι φτερούγα της σιωπής
και το μισό της φλόγας είναι πάγος.

Κι αν σ' αγαπώ είναι μόνο γιατί θέλω
να μπω στην απεραντοσύνη απ' την αρχή
κι η αγάπη μου ποτέ πια να μην πάψει
είναι γι' αυτό που πια δεν σ' αγαπώ.

Δεν σ' αγαπώ και σ' αγαπώ σαν να 'χα
της ευτυχίας το κλειδί στα χέρια
κι ένα κακό κι αβέβαιο πεπρωμένο.

Η αγάπη μου κρύβει διπλό τον πόθο
γι' αυτό και δεν σε θέλω όταν σε θέλω
γι' αυτό και σ' αγαπώ όταν σ' αγαπώ.





Gfive

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

1+1=3

Εκ νέου υπολογισμοί...
1+1=3
Γιατί το καινούριο μας που θα δημιουργήσει τελικά το σύνολο(3) πρέπει να μην αναιρεί ούτε το ένα σου, ούτε το ένα μου!


"Ο έρωτας βγάζει από την απομόνωση της την ατομική προσωπικότητα και την οδηγεί στην πληρότητα του "εμείς". Η ιδέα του μισού πορτοκαλιού, η φαντασίωση του ζευγαριού ως ενότητα, στηρίζεται σ' αυτήν την αντίληψη, ότι είμαι ένα με τον άλλον... ότι και οι δύο παραιτούμαστε από την ταυτότητά μας για να δημιουργήσουμε ένα ανώτερο εγώ, υψηλότερο και πιο ισχυρό." (Χόρχε Μπουκάι)

Φως στο τούνελ!

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

F for nio


Όλες σχεδόν οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι άμεσα συνδεδεμένα με αυτό το κορίτσι. Όποια εικόνα κι αν ξεθάψει η μνήμη μου σε κάποιο σημείο της, δίπλα μου, πιο πίσω ή πιο μπροστά είναι κι εκείνη. Οι φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια έχουν πάντα κι εκείνη. Μ' ένα χαμόγελο. Απ' την καρδιά της.
Αν και χαρακτήρες που στη βάση τους είμαστε η δύση και η ανατολή, μέρη όμως πάντα της ίδιας πυξίδας, αν και με δυσκόλεψε με την κριτική στάση απέναντι στο δικό μου διαφορετικό απ' τον δικό της τρόπο, όλα τα έκανε και τα κάνει με αγάπη. Είναι από τους ανθρώπους που η μεγαλοψυχία της είναι απέραντη και η δύναμή της μεγάλη.
Είναι που φτιάχναμε περίπτερα στον κήπο μας, και χτίζαμε ολημερίς το σπιτάκι μας στον κήπο που πάντα γκρεμιζόταν. Και μόνο όνειρο έμεινε. Είναι που οι εξερευνήσεις μας κρατούσαν ώρες. Είναι που πάντα τρέχαμε στα χωράφια κι αν δεις τα γόνατά μας, τα ίδια σημάδια έχουν! Είναι που σπάγαμε το σπίτι κάθε φορά που μαλώναμε. Τίποτα δεν αφήναμε όρθιο. Είναι που παλεύαμε, αγοροκόριτσα και οι δυο, μέχρι τελικής πτώσης και πάντα ίσες βγαίναμε. Ίσες κι αλλοιώτικες. Είναι που πάντα την έριχνα στις δουλειές του σπιτιού. Είναι που φτιάχναμε κόσμους φανταστικούς. Μαζί. Είναι που μ' έδιωχνε για να διαβάσει για πανελλήνιες. Και θύμωνα που ξαφνικά με ξέκοβε. Είναι που μου δωσε το μισό της κρεβάτι τους πρώτους μήνες των φοιτητικών μου χρόνων. Και καυγαδίζαμε ξανά και ξανά για χρόνια πολλά, μην μπορώντας να δεχτεί η μια της άλλης τη διαφορετικότητα. Μας πήρε καιρό να ηρεμήσουμε. Να λείψει η μια στην άλλη. Ίσως και πάντα να μας λείπαμε μα θέλαμε χρόνο. Να μεγαλώσουμε. Και όταν παντρεύτηκε αποχαιρέτησα μαζί της την παιδική μας ηλικία.
Είναι που ξέρει ν' αγαπά. Και την αγάπη αυτή τη δίνει απλόχερα τώρα στο παιδί της. Και είναι ευτυχισμένο. Γελαστό και ζωηρό. Χορτάτο. Είναι αυτό που ήταν κι εκείνη σαν παιδί.
Κι είναι καμιά φορά όταν κοιμόμαστε πλάι πλάι στο κρεβάτι μαζί, σαν τότε που είμασταν παιδιά. Θα μιλήσουμε ψιθυριστά. Θα μοιραστούμε μυστικά. Θα γελάσουμε σιγανά, μη μας ακούσει ο μπαμπάς και η μαμά. Ίδια.
Στο κορίτσι που ήταν συνοδοιπόρος στα παιδικά μου χρόνια και που η λέξη αγάπη για εκείνην μου ακούγεται λίγη.


activated feelings