Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

F for nio


Όλες σχεδόν οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι άμεσα συνδεδεμένα με αυτό το κορίτσι. Όποια εικόνα κι αν ξεθάψει η μνήμη μου σε κάποιο σημείο της, δίπλα μου, πιο πίσω ή πιο μπροστά είναι κι εκείνη. Οι φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια έχουν πάντα κι εκείνη. Μ' ένα χαμόγελο. Απ' την καρδιά της.
Αν και χαρακτήρες που στη βάση τους είμαστε η δύση και η ανατολή, μέρη όμως πάντα της ίδιας πυξίδας, αν και με δυσκόλεψε με την κριτική στάση απέναντι στο δικό μου διαφορετικό απ' τον δικό της τρόπο, όλα τα έκανε και τα κάνει με αγάπη. Είναι από τους ανθρώπους που η μεγαλοψυχία της είναι απέραντη και η δύναμή της μεγάλη.
Είναι που φτιάχναμε περίπτερα στον κήπο μας, και χτίζαμε ολημερίς το σπιτάκι μας στον κήπο που πάντα γκρεμιζόταν. Και μόνο όνειρο έμεινε. Είναι που οι εξερευνήσεις μας κρατούσαν ώρες. Είναι που πάντα τρέχαμε στα χωράφια κι αν δεις τα γόνατά μας, τα ίδια σημάδια έχουν! Είναι που σπάγαμε το σπίτι κάθε φορά που μαλώναμε. Τίποτα δεν αφήναμε όρθιο. Είναι που παλεύαμε, αγοροκόριτσα και οι δυο, μέχρι τελικής πτώσης και πάντα ίσες βγαίναμε. Ίσες κι αλλοιώτικες. Είναι που πάντα την έριχνα στις δουλειές του σπιτιού. Είναι που φτιάχναμε κόσμους φανταστικούς. Μαζί. Είναι που μ' έδιωχνε για να διαβάσει για πανελλήνιες. Και θύμωνα που ξαφνικά με ξέκοβε. Είναι που μου δωσε το μισό της κρεβάτι τους πρώτους μήνες των φοιτητικών μου χρόνων. Και καυγαδίζαμε ξανά και ξανά για χρόνια πολλά, μην μπορώντας να δεχτεί η μια της άλλης τη διαφορετικότητα. Μας πήρε καιρό να ηρεμήσουμε. Να λείψει η μια στην άλλη. Ίσως και πάντα να μας λείπαμε μα θέλαμε χρόνο. Να μεγαλώσουμε. Και όταν παντρεύτηκε αποχαιρέτησα μαζί της την παιδική μας ηλικία.
Είναι που ξέρει ν' αγαπά. Και την αγάπη αυτή τη δίνει απλόχερα τώρα στο παιδί της. Και είναι ευτυχισμένο. Γελαστό και ζωηρό. Χορτάτο. Είναι αυτό που ήταν κι εκείνη σαν παιδί.
Κι είναι καμιά φορά όταν κοιμόμαστε πλάι πλάι στο κρεβάτι μαζί, σαν τότε που είμασταν παιδιά. Θα μιλήσουμε ψιθυριστά. Θα μοιραστούμε μυστικά. Θα γελάσουμε σιγανά, μη μας ακούσει ο μπαμπάς και η μαμά. Ίδια.
Στο κορίτσι που ήταν συνοδοιπόρος στα παιδικά μου χρόνια και που η λέξη αγάπη για εκείνην μου ακούγεται λίγη.


activated feelings

2 σχόλια:

Margo είπε...

Με πήραν τα ζουμιά με την εξομολόγηση αγάπης στην αδελφή σου. Αδελφή.. τι όμορφη λέξη και όταν η σχέση είναι τέτοια.. υπέροχη, μοναδική, πολύτιμη και ότι μου έλειπε περισσότερο μέσα στην οικογένεια..

Να αγαπιέστε πάντα κορίτσια τόσο κι άλλο τόσο..:)

k είπε...

και να φανταστείς πως έχω τρεις λέξεις μαγικές. όχι μόνο μια. :)

στην πορεία μας βρίσκουμε κι άλλους ανθρώπους αδέρφια οπότε δεν υπάρχει πια κενό.

χαρτομάντηλο και αγκαλιά;

καλό βράδυ Margo μου. :*