Δεύτερο πρόσωπο σε πρώτο ενικό

Καθόμουν πολύ καιρό σ' αυτόν το θρόνο. Είναι παράξενο να σε βάζουν σ' ένα θρόνο ξέρεις. Στην αρχή θα πάρεις το λουλούδι. Μετά θα κλέψεις το γέλιο. Ίσως και να το δώσεις πίσω ξανά. Μετά θα ζητήσεις υποταγή. Ίσως να μη ζητήσεις κιόλας. Ίσως να στην προσφέρει έτσι. Έτσι απλά γιατί έτσι το 'θελε. Κι όσο κάθεσαι στο θρόνο, τόσο σ' αρέσει. Τόσο πιο νόστιμα είναι τα στολίδια. Τόσο πιο αχόρταγα τα θέλω σου. Τόσο πιο ψηλά εσύ στην κορυφή. Μόνο εσύ. Κι όλα όσα ονειρεύτηκες, να είναι εκεί μπροστά σου. Και πάντα καινούρια όνειρα. Και πάντα ανικανοποίητα. Η κορυφή ξέρεις δεν έχει κάτι πιο πάνω. Και όσο πιο ψηλά δοσμένος ο θρόνος, τόσο πιο άσχημη η πτώση. Η πτώση από τόσο ψηλά πονάει. Αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί τόσο πνιγερή. Γιατί τόσο φρικτή. Και όταν νομίζεις πως έχεις φτάσει στο πιο κάτω, κοιτάς τον σκονισμένο θρόνο. Το θρόνο που εσύ ο ίδιος δε σου 'δωσες ποτέ. Το θρόνο που περίμενες πάντα κάποιος άλλος να σε τοποθετήσει. Να απλώσει τα χέρια του και να σε βάλει. Ο άλλος. Εσύ ανήμπορος να εστιάσεις στο δικό σου θρόνο, κι ας ξέρεις πως είναι ολάκερος δικός σου. Και σκέφτεσαι αφού καθήσεις πάνω του ξανά, ανικανοποίητος πάντα, τι σ' έκανες τόσο καιρό. Που ήσουν. Το εγώ σου παρατημένο, ξεφτισμένο. Εσύ πουθενά. Να μην μπορείς να αναγνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και να αδημονείς πάντα για τον επόμενο άλλο, που θα σε βάλει σ' ένα άλλο θρόνο. Ν' αφήσεις το σκονισμένο ξανά πίσω. Ξεχασμένο.

// photos k