Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Σωστά λάθη



Όταν κάνω λάθος μη φωνάζεις δυνατά. 
Γίνεσαι τέρας. 
Και ξέρεις... ξυπνάω κι εγώ το τέρας μου. 
Το ετοιμάζω για μάχη. 
Πανοπλία, σπαθί κοφτερό 
(να το χώνω στη σάρκα σου για να πονάς). 
Φέρνω το στρατό μου, στήνω τα στρατιωτάκια μου 
και περιμένω μια λάθος κίνησή σου. 
Και τότε οι κινήσεις σου είναι όλες λάθος.
Και δίνω σήμα να ανοίξουν πυρά.
Κατά βούληση.
Ότι χρειαστεί να βγω εγώ νικητής.
Και όταν εντοπίζεις αδυναμία στην παράταξή μου και ορμάς με λύσσα,
με σκοτώνεις ξανά και ξανά.
Και τότε είναι που θυμάμαι πως δε μ' αρέσουν οι πόλεμοι. 
Οι μικρές μάχες ναι.
Οι πόλεμοι μόνο αίμα φέρνουν.
Μην πονάμε άλλο πια, ε;



μπόρα.
τα κορίτσια κρατάνε ομππέλα.
τα αγόρια όχι.
μούσκεμα γίνονται και οι δυο.
// photo k

3 σχόλια:

κόκκινη κορδέλα είπε...

να επιλέγει κανείς πρέπει... ακόμα και τις μάχες του!
πάντως είναι ωραίο κείμενο, ευανάγνωστο, ευδιάκριτο και συνάμα το αντίθετο από ότι διαπραγματεύεται... Τρυφερό!. Χαιρετώ ΙΑς

logia είπε...

τι ωραία που τα λες!
να μην πονάμε άλλο πια ε;

φιλί :)))))

Ανώνυμος είπε...

Όμορφα λόγια:)
καλό βράδυ*