Tu turu turu tuturu tuturu...
Οδυσσέας Ιωάννου στο ραδιόφωνο και -κάλλιο αργά παρά ποτέ- 2-3 λογάκια για το Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη, που έλαβε χώρο δυο σαββατοκύριακα πριν! Έτσι κι αλλιώς το 'χασες φέτος! Ένα μικρό feedback για να ξέρεις και να μην το χάσεις επ' ουδενί του χρόνου!
Έχει κάτι αυτή η πόλη ρε παιδί μου. Πώς να το κάνουμε! Δεν ξέρω βέβαια. Ίσως να νιώθω έτσι επειδή την πετυχαίνω συνήθως ντυμένη στα φεστιβαλικά της ρούχα. Και τη βόλτα σου θα κάνεις, και ωραίο φαγητό θα φας σε πολύ καλές τιμές και τα κρασάκια σου θα πιεις στο Μπιτ Μπαζάρ (σσσ ¨το παζάρι του τίποτα”, ωραία ονομασία, ε;)... απ' όλα...
Φτάνω λοιπόν κακήν κακώς με το λεωφορείο (όποιος δεν έχει μυαλό και δεν κλείνει εισιτήρια νωρίς για τρένο, αυτά παθαίνει), αφήνω τα πράγματά μου σε κεντρικό σπίτι της Θεσσαλονίκης (α! ακριβή διεύθυνση δε δίνω, μην επιμένεις) και βρίσκω το Γιάννη. Ξέρει, ξέρει αυτός που να με πάει! Μια τσέχικη μπύρα είναι ότι πρέπει μετά από ένα πολύωρο ταξίδι! Μπλα μπλα και νέα μετά από πολλά χρόνια και οι μπύρες μαζεύονται... Αυτοί οι Τσέχοι ξέρουν από μπύρα! Μπράβο τους! Και η βόλτα συνεχίζεται παρόλο που ο καιρός δε λέει να μας αφήσει σε χλωρό κλαρί! Είναι μαζεμένη όμως η Θεσσαλονίκη. Όλα κοντά είναι! Και από μπαράκια και τα συναφή, δεν μπορώ να πω οι Θεσσαλονικείς ξέρουν. Ύπνος, ύπνος μετά! Το φεστιβάλ με περιμένει αύριο.
Αργώ, αλλά καταφέρνω να σηκωθώ το μεσημέρι για να τρέξω για ταινία! Φτάνω στις αποθήκες στο λιμάνι -διαμορφωμένοι χώροι που γίνονται εκθέσεις και προβολές-, πιάνω το πρόγραμμα στα χέρια μου και... Τι να διαλέξω; Ένα σωρό ταινίες και -άμαθη εγώ σε ντοκιμαντέρ, πέραν αυτά του σκάι-, πελαγώνω. Ευτυχώς είναι εκεί η Χρύσα -φίλη, φίλου, τρελό φεστιβαλικό μούτρο- που δίνει τα φώτα της και τις προτάσεις τις και λίγο από της υποθέσεις, λίγο από τη μυρωδιά, αποφασίζουμε και κάνουμε το παρθενικό μας βάφτισμα με το “Ρενέ. Το ημερολόγιο ενός λησμονημένου” της Τσέχου σκηνοθέτη Helena Τrestikova (με κυνηγάει η Τσεχία στη Θεσσαλονίκη). Η κυρία αυτή λοιπόν σκηνοθέτης καταγράφει από το ημερολόγιο ενός εγκληματία (με κλοπές κυρίως ασχολείτο ο άνθρωπος), τα πολλά μπες-βγες στη φυλακή, που έκανε σε μία περίοδο 20 χρόνων. Αυτό γι αυτόν ήταν τρόπος ζωής! Έτσι έμαθε. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Φαντάζομαι βέβαια και τη δυσκολία των γυρισμάτων. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν πιο καλοστημένες σκηνές σε βγάζουν από τα όρια του ντοκιμαντέρ!
Φαγητό επειγόντως! Μια λέξη. Χ ρ υ σ ό ψ α ρ ο. Μη διστάσετε να δοκιμάσετε το πιάτο ημέρας που συστήνει η γλυκύτατη σερβιτόρα! Εμπιστευθείτε την! Κάτι παραπάνω ξέρει! Αυτό είναι λοιπόν το ωραίο με αυτά τα φεστιβάλ. Βόλτα, ταινία, φαγητό και πάλι ταινία. Όχι όμως και στην περίπτωση μας γιατί παραφάγαμε και τα βλέφαρα βάρυναν. Αύριο, αύριο... περισσότερες ταινίες αύριο... ζζζζ...
Και του δώσαμε και κατάλαβε την επομένη. Πήραμε την εκδίκησή μας! Άλλωστε ο καιρός σε έσπρωχνε να χωθείς κάπου. Φτάνουμε στο Goethe Institut. Μπαίνουμε στην αίθουσα. Αφίσα του Fassbinder (αγαπημένος σκηνοθέτης φίλου). Αν δεν παινέσεις το σπίτι σου... Ξεκινάει η προβολή. ¨Kites”, του Beata Dzianowicz από την Πολωνία. Ο σκηνοθέτης βρέθηκε στην Καμπούλ, μοίρασε σε σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών κάμερες και τους ζήτησε να καταγράψουν εικόνες από την καθημερινότητα της Καμπούλ. Η λάμψη στα μάτια των παιδιών γι αυτό το καινούριο που λέγεται κινηματογράφος ήταν αρκετή για να συμπαθήσεις όλη την ιδέα. Ο Beata συνέθεσε εικόνες και μουσικές και έφτιαξε ένα μωσαϊκό της Καμπουλακιανής ζωής. Διάλειμμα. Καφές και σοκολάτα από την μεγάλη συλλογή Milka, και γρήγορα μέσα στην αίθουσα για την καλύτερη στιγμή του διημέρου. “Bloody Mondays & Srawberry Pies”, της Coco Schrijber, Νetherlands. Πώς αντιλαμβάνεται το χρόνο ένας χρηματιστής της Γουόλ Στρίτ, ένας άστεγος, ένας νομάς στη έρημο, ένας ζωγράφος που τον ζωγραφίζει, η τελευταία κατάσκοπος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η πρώτη έφηβη δολοφόνος σε σχολείο (που πυροβολεί 16 άτομα επειδή μισεί τις Δευτέρες); Ποιος είναι ο ρόλος της ανίας στη ζωή μας; Η φωνή του John Malkovich στο background σε αποσπάσματα από το Υπόγειο του Ντοστογιέσκι και από το American Phsyco του Bred Easton Ellis έρχεται να προσθέσει το λιθαράκι της στον καταιγισμό προβληματισμών που σου δημιουργούνται. Συγκινητικό ντοκιμαντέρ, που σίγουρα θες να ξαναδείς και να ξαψαχνίσεις... Μικρό διάλειμμα με μία έκθεση φωτογραφίας με θέμα το Νερό που σε λίγο θα πούμε νεράκι και ένας εξουθενωτικός τρίωρος Τσόμσκι. “Κατασκευάζοντας συναίνεση: Ο Νόαμ Τσόμσκι και τα ΜΜΕ” των Peter Wintonick και Mark Achbar. Πολύ υλικό επίσης για σκέψη αλλά νομίζω πώς με ένα βιβλίο του Τσόμσκι είσαι καλυμμένος. Στην ταινία βέβαια είναι εμφανείς οι κωμικοτραγικές άμυνες πολιτικών σε ανοιχτές συζητήσεις με τον Τσόμσκι. Είναι όμως τα αμερικάνικα ντοκιμαντέρ τόσο όμοια. Και τόσο μασημένη τροφή προς βρώση... Μάλλον όμως μόνο έτσι είναι και αντιληπτά από τους Αμερικάνους.
Ώρα αν φύγω. Αποχαιρετώ τη Θεσσαλονίκη που κάνω σιγά-σιγά δική μου και υπόσχομαι να επιστρέψω σύντομα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όλο για τον βορρά γράφω... χμμ...
Α! Δε σου πα και τα καλά νεα! Πήρε το αυτί μου για ένα Μίνι Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που θα γίνει στην Αθήνα Απρίλη ή Μάη! Θα φέρουν ταινίες που προβλήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, γι αυτό τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά. Συγράτησα από το “Bloody Mondays & Srawberry Pies”... λόγω του θανάτου, ο χρόνος είναι σημαντικός! Σήκω από τον καναπέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου