1_0 χρόνια κομμάτια

Σαν γενέθλια αυτού του blog βλέπω τούτη τη γιορτή!

Έτσι ξεκίνησα πέρυσι! Πιστή παραμένω στο ραντεβού μου και φέτος!

Για όλους αυτούς που πίστεψαν...

Για τους έρωτες που χάθηκαν...

Για τις αγάπες που άντεξαν...

Για όλους αυτούς που έφυγαν...

Για όλους όσους αντέξανε στο χρόνο...

Για τις φιλίες που γεννήθηκαν...

Για όλους εμάς που συνεχίζουμε...

Για όσους συναντήσαμε...

Για όλους που δεν ξέμειναν από λόγια...

Για αυτή την αλητεία του δρόμου...

Ανακατωσάρια 2010

Γρεβενά 11-15 Φεβρουαρίου 2010

Δύο, ίσως και δέκα σκέψεις πάνω στην ερώτηση

«Τι είναι τελικά τα Ανακατωσάρια;»

Όταν με ρωτάει κάποιος τί είναι τα Ανακατωσάρια και για πoιο λόγο πρέπει να έρθει μέχρι τα Γρεβενά για να το ζήσει, είναι από τις λίγες στιγμές που κομπιάζω. Όχι ότι δεν έχω τι να πω, αλλά μάλλον δεν ξέρω τι να πω. Ή πιο σωστά γιατί δεν λέγεται εύκολα σε μια πρόταση. Ξεκινάς με την φράση «απόκριες» και διαπιστώνεις πως με το που το λες, το έχεις ήδη μετανοιώσει. Λες «φεστιβάλ» και δεν είναι ούτε αυτό. Λες «καρναβάλι» και εκεί το πράγμα δεν μετριέται πια καθόλου. Η δυσκολία, πέρα από πολλούς λόγους, προέρχεται και από το γεγονός ότι τα Ανακατωσάρια είναι όλα τα παραπάνω μαζί. Αλλά πως βάζεις σε σωστές λέξεις και με την σωστή αναλογία, όλη την έννοια των Ανακατωσαρίων;

Και καλά με όλα αυτά τα χειροπιαστά πράγματα. Το θέμα είναι ότι για όλους εμάς, πίσω και μπροστά από τον θεσμό, τα Ανακατωσάρια δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις, οι μουσικές, τα χρώματα, ο χορός. Για την ακρίβεια μόνο αυτό δεν είναι. Γιατί αν όλα τα παραπάνω περιγράφονται εύκολα και γίνονται κατανοητά ακόμα ευκολότερα, τα βλέματα, τα λόγια και η αίσθηση της ισοροπίας στο τεντωμένο σκοινί δεν περιγράφονται, φίλε μου, με τίποτα. Πως να περιγράψεις σε κάποιον τα τηλεφωνήματα αργά την νύχτα ή νωρίς το πρωί, τις συναντήσεις, στα πεταχτά, σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, τις συζητήσεις πάνω σε τοπία που δεν φαντάζεσαι? Πως να εξηγήσεις σε κάποιον, και πως αυτός να το καταλάβει, ότι μπορεί να μιλάς για όλα τα θέματα της ζωής πάνω στη βάση μιας απλής αποκριάς? Έρωτες, τέχνες, ιδέες, σκέψεις...

Αυτό βέβαια δίνει στα Ανακατωσάρια την ιδιότητα της ύπαρξής τους και πέρα από το στεγνό και περιοριστικό τριήμερο της αποκριάς. Μπορείς να τα βρεις το καλοκαίρι το ίδιο δυναμικά όσο και τον χειμώνα. Σε καφέ και συναντήσεις, σε σπίτια και γραμμές καλωδίου, σε παρέες ανθρώπων που τα περιμένουν, στον αέρα όλης της πόλης.

Και τώρα που τελειώνει αυτό το κείμενο, νομίζω πως αν με ρωτήσεις τι είναι τα Ανακατωσάρια θα σου πω τελικά πως είναι ο Βαγγέλης, ο Γιώργος, ο Χρήστος, ο Βασίλης, η Ελένη και άλλοι τόσοι που θα ξεχάσω και θα στενοχωρηθώ μετά. Οι άνθρωποι και οι ενέργειές τους. Η ζωή που μας συμπληρώνει. Και αυτό κάνει τα Ανακατωσάρια ξεχωριστά. Και αιώνια μέσα μας.

Kείμενο : Αλέξανδρος Χαντζής

408 λέξεις πριν το Kalashnikov.

Να πω την αλήθεια νιώθω λίγο άβολα για αυτό το κείμενο. Νιώθω άβολα γιατί το γράφω γνωρίζοντας ότι δεν θα είμαι εκεί πού είσαι εσύ τώρα. Επίσης νιώθω άβολα γιατί αυτό το κείμενο γράφεται ένα παγωμένο βράδυ Τετάρτης, ενώ θα έπρεπε να είχε παραδοθεί από το μεσημέρι, και τα «Ανακατωσάρια» θέλουν μερικές εβδομάδες για να έρθουν. Εσύ όμως δεν χρειάζεται να νιώθεις έτσι. Ο δικός σου χρόνος είναι άριστα συντονισμένος. Βρίσκεσαι ήδη εκεί, φοράς το φούμο σου και ισώνεις το καπέλο σου. Αν, δε, έχεις φτάσει μέχρι αυτήν εδώ (την 89η) λέξη του κειμένου, τότε σημαίνει ότι ο χρόνος σου και ο χρόνος μου μάλλον συναντήθηκαν. Προφανώς αυτό συμβαίνει με κάθε αναγνώστη και κάθε συγγραφέα ενός κείμενου, είτε αυτό αναφέρεται στα «Ανακατωσάρια» είτε σε καρό ζέβρες, αλλά, τουλάχιστον για φέτος, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να συναντηθούν οι χρόνοι μας. Ωστόσο, αν οι χρόνοι άλλων ανθρώπων δεν είχαν συναντηθεί και σμίξει τόσο ταιριαστά, τότε και η δική μας η συνάντηση θα ήταν ανέφικτη.

Τα «Ανακατωσάρια» προσγειώθηκαν στα κεφάλια μας, κρατώντας στο ένα χέρι την παντιέρα του αντάρτικου στο ευτελές και στο άλλο μία κοινή πυξίδα αισθητικής και αντίληψης των πραγμάτων. Φεστιβάλ; Γλέντι; Γιορτή; Πολιτιστικό δρώμενο; Οι οριοθετήσεις και η ταμπέλες μικρή σημασία έχουν. Προσωπικά πρώτα γνώρισα τη φήμη τους και μετά την πραγματικότητά τους, αλλά και το αντίστροφο να γινόταν δεν νομίζω πως δεν θα κρατούσα τον αυθόρμητο και τον καταιγιστικό χαρακτήρα τους ή πως δεν θα κρατούσα μερικούς βαθμούς υπό το μηδέν, τα πρόσωπα των φίλων μου και μερικές από τις ομορφότερες συναυλίες της ζωής μου. Όπως είμαι βέβαιος ότι θα κρατούσα αυτή την ίδια σκέψη που έρχεται στο μυαλό το πρωί της Καθαράς Δευτέρας όταν ξεκινά το ΚΤΕΛ για Αθήνα: μία πατρίδα είναι τα «Ανακατωσάρια» που έχει το δικό της χρόνο. Είναι κάπως σαν να κρατάς μια παράξενη φωτογραφική μηχανή που ο φακός της αποτυπώνει ακαριαία ένα στιγμιότυπο διάρκειας τριών ημερών.

Σε μια χρονιά όλοι μας λίγο ή πολύ μοιάζουμε σα να περπατάμε μέσα σε ένα τεράστιο ζελέ. Σε μια χρονιά κάπως μουδιασμένη, κάπως αμήχανη και νευρική, τα «Ανακατωσάρια» κλείνουν 10 χρόνια. Ίσως οι συνθήκες να μην είναι και οι ιδανικότερες, αλλά, έτσι και αλλιώς, δεν χρειαζόμαστε πολλά: ένα καπέλο, ένα φούμο και τους χρόνους μας να συναντηθούν.

Και αν έχεις φτάσει μέχρι τούτη εδώ (την 383η λέξη), τότε μάλλον έφτασε η στιγμή οι χρόνοι μας να χωρίσουν. Η μπάντα ετοιμάζεται να παίξει «Kalashnikov». Χόρεψε το και για ‘μένα. Μαζί θα το χορέψουμε του χρόνου.

Kείμενο: Γιώργος Πολυμενέας

Φοράω το μαύρο μου καπέλο, βάφω τα μάγουλα με φούμο και ξεκινάω! Για την αλητεία του δρόμου...

// photo k