Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

This mess we 're in

(δεν κατάφερα να φορτώσω το soundtrack
αυτής της ανάρτησης στο mixpod :(
πατάτε pause δεξιά και βάζετε στο πικ απ το παρακάτω)



φταίει το φθινόπωρο... φταίει η καρδιά που παιχνίδια παίζει...
I am in a mess but I kind of like it...
είναι οι στιγμές που βουλιάζω στις σκέψεις
και στα μπερδεμένα νήματα μου και ψάχνω την άκρη.
χωρίς πανικό (θαρρώ) αυτήν τη φορά.
αναζητώ, αντιστέκομαι, θυμώνω, ισοπεδώνω, ισιώνω,
δημιουργώ τα πράγματα από την αρχή.
να ρισκάρω έχω ξεχάσει. όλα προστατευμένα θέλω να τα κάνω.
λίγο τρομαγμένη μάλλον πλέον. γυαλίζω την ασπίδα μου.
μέσα στο παιχνίδι τα παθήματα και τα μαθήματα.
χρήσιμα όλα. όλα. οι συνειδητοποιήσεις πολλές.
ήμουν γενναία και θα γίνω ξανά.
το ξέρω.
το παιχνίδι ποτέ δε σταματά. δεν έχει διαλείμματα.
δε δένω το καΐκι μου και φεύγω.
πάντα μαζί μου.
δε σταματώ να εξερευνώ.




Can you hear them 
The helicopters 
I’m in new york 
No need for words now 
We sit in silence 
You look me In the eye directly 
You met me I think it’s wednesday 
The evening 
The mess we’re in And
 ooooh...  
The city sunset over me  
Night and day 
I dream of 
Making love 
To you now baby 
Love making 
On screen 
Impossible dream 
And I have seen 
The sunrise over the river 
The freeway 
Reminding of 
This mess we’re in 
And ooooh...  
The city sunset over me 
What were you wanting / what was he wanted 
I just wanna say
Don’t ever change now baby 
I’d thank you 
I don’t think we will meet again 
And you must leave now 
Before the sun rises 
Above the skycrapers 
And the city landscape comes into view 
Swell on my skin 
Oh This mess we’re in Ooooh...  

The city sunset over me
// photo k

3 σχόλια:

k είπε...

one more mess> a comment was by mistake deleted...

Roadartist είπε...
"ήμουν γενναία και θα γίνω ξανά."

Είναι σίγουρο αυτό! Όλοι μα όλοι κάπως περίεργα αισθανόμαστε το τελευταίο διάστημα. Θα τη βρούμε την άκρη κάπου :)




αυτά τα σύννεφα μας ρίχνουν στο σεντούκι των σκέψεων αρτίστα μου! καλησπέρα!

πι ες... χάθηκα λίγο από τη γειτονιά αλλά περνάω από το σπιτικό σου. :)

ξωτικό είπε...

H γενναιότης είναι μάλλον σαν το ποδήλατο....δεν ξεχνιέται ποτέ !!
Μόνο η άποψη αλλάζει με τον καιρό....για το τι θεωρείται και τι είναι πραγματικά γενναίο.
Ο ήλιος είναι πάντα πίσω απ'τα σύννεφα και στο τέλος νικά.Μην βιάζεσαι ........δικαιούται και η συννεφιά τον χρόνο της.
Σε φιλώ για καληνυχτούλα !

Margo είπε...

Θα συμφωνήσω με το ξωτικό ότι η γενναιότητα δεν ξεχνιέται με αυτή γεννιέσαι!

Εν κινήση σου γράφω Kaya μου ένα σχολιάκι και συνεχίζω. Άλλος για τη βάρκα μας;)

Ωραίες μουσικές.. όλες!!!

Φιλί!